1942’de çıkarılan ve tartışması günümüze kadar uzanan bir kanun da varlık vergisi kanunudur. Milli Korunma Kanunu’nun uygulanması, özellikle fiyat düzenine yapılan müdahaleler ve bunun sonucunda ortaya çıkan savaş zenginleri, savunma masrafları altında ezilen hükümetin hedefi olmuşlardır.
Devlet fiyat artışlarını önleyemeyince, borçlanmaya gitmeden hem savunma harcamalarını karşılamak hem de enflasyonun baskılarını önlemek amacıyla, bir takım olağanüstü vergiler toplama yoluna gitmiştir. Bu vergiler Varlık Vergisi ile Toprak Mahsulleri Vergisi'dir.Bu vergilerden siyasal hayatımızda en çok yankı uyandıranı Varlık Vergisi’dir. Devlet bu vergiyle, ekonomik koşulların darlığından meydana gelen güçlüklerden yararlanarak, yüksek kazanç elde eden ve bu kazançları ile orantılı vergi vermeyenlerin mallarının bir kısmına el koymayı amaçlamıştır. Devlet böylece zengin tüccar ve sanayicileri karşısına almış ve savaştan sonra karşısında bulacağı muhalefet cephesinin temellerini atmıştır.
Varlık Vergisi kanunu ile istenilen amaca ulaşılamamıştır. Vergi verenlerden verdikleri kadar vergi tahsil edilmiş, tepkiler karşısında vermeyenlerin borçları ise bir süre sonra silinmiştir. Toplanan vergi gelirleri, savaş sırasında tüccarların kazandıkları tahmin edilen kazançların karşısında çok düşük kalmıştır. Vergi borçlarını ödemeyenler ise, Aşkale’ye çalışma kamplarına gönderilerek çalışma yükümlülüğüne tabi tutulmuşlardır. Varlık vergisi kanununun metninde ırk ve din ayırımına göre bir ayırım söz konusu değildir.
Ancak toplam vergi tahsilatının yarıdan fazlası azınlıklar tarafından ödenmiştir. Varlık vergisi bu nedenle maliye tarihimize ırk ve din ayrımına dayalı bir vergi uygulaması olarak geçmiştir. Bu uygulamada, hem azınlıkların dış ticaretteki etkilerini azaltmak hem de savaş yıllarında oldukça kuvvet kazanan ırkçı ideolojinin etkisi olmuştur.
1943 yılında kabul edilen Toprak Mahsulleri vergisi ise, tarım ürünlerindeki artışlardan yararlananları hedef almıştır. Fakat bu vergiyle de istenilen sonuç elde edilememiştir. Küçük ve yoksul köylünün üzerinde ağır bir yük oluşmuştur.
Devlet fiyat artışlarını önleyemeyince, borçlanmaya gitmeden hem savunma harcamalarını karşılamak hem de enflasyonun baskılarını önlemek amacıyla, bir takım olağanüstü vergiler toplama yoluna gitmiştir. Bu vergiler Varlık Vergisi ile Toprak Mahsulleri Vergisi'dir.Bu vergilerden siyasal hayatımızda en çok yankı uyandıranı Varlık Vergisi’dir. Devlet bu vergiyle, ekonomik koşulların darlığından meydana gelen güçlüklerden yararlanarak, yüksek kazanç elde eden ve bu kazançları ile orantılı vergi vermeyenlerin mallarının bir kısmına el koymayı amaçlamıştır. Devlet böylece zengin tüccar ve sanayicileri karşısına almış ve savaştan sonra karşısında bulacağı muhalefet cephesinin temellerini atmıştır.
Varlık Vergisi kanunu ile istenilen amaca ulaşılamamıştır. Vergi verenlerden verdikleri kadar vergi tahsil edilmiş, tepkiler karşısında vermeyenlerin borçları ise bir süre sonra silinmiştir. Toplanan vergi gelirleri, savaş sırasında tüccarların kazandıkları tahmin edilen kazançların karşısında çok düşük kalmıştır. Vergi borçlarını ödemeyenler ise, Aşkale’ye çalışma kamplarına gönderilerek çalışma yükümlülüğüne tabi tutulmuşlardır. Varlık vergisi kanununun metninde ırk ve din ayırımına göre bir ayırım söz konusu değildir.
Ancak toplam vergi tahsilatının yarıdan fazlası azınlıklar tarafından ödenmiştir. Varlık vergisi bu nedenle maliye tarihimize ırk ve din ayrımına dayalı bir vergi uygulaması olarak geçmiştir. Bu uygulamada, hem azınlıkların dış ticaretteki etkilerini azaltmak hem de savaş yıllarında oldukça kuvvet kazanan ırkçı ideolojinin etkisi olmuştur.
1943 yılında kabul edilen Toprak Mahsulleri vergisi ise, tarım ürünlerindeki artışlardan yararlananları hedef almıştır. Fakat bu vergiyle de istenilen sonuç elde edilememiştir. Küçük ve yoksul köylünün üzerinde ağır bir yük oluşmuştur.
Yorumlar
Yorum Gönder